உள்ளாடை அணியும் முன் ஒரு நிமிடம்

இப்பதிவை என் குரலில் கேட்க>>>>

2006 பிப்ரவரியில் பத்திரிகைகளில் ஒரு செய்தி வெளியாகியிருந்தது. தூத்துக்குடி அருகே உள்ள தனியார் பள்ளிக்கூடம் ஒன்றில் ஒன்றாம் வகுப்பு படித்து வந்த ஆறு வயதுச் சிறுமி, தேள் கொட்டி இறந்தாள் என்பதே செய்தி. இந்தச் சம்பவம் எப்படி நடந்தது தெரியுமா?

பள்ளிக்கூடத்துக்கு வந்ததில் இருந்தே அந்தச் சிறுமி, 'வலிக்குது வலிக்குது' எனத் துடித்திருக்கிறாள். ஆசிரியர்கள் எங்கே என்று கேட்டபோது தன் ஜட்டியைக் காட்டியிருக்கிறாள். அவளைத் தனியிடத்தில் அழைத்துச் சென்று ஆடை விலக்கிப் பார்த்தபோது அவள் ஜட்டிக்குள் மஞ்சள் நிறத்தில் ஒரு தேள் இருப்பதை அவர்கள் கண்டார்கள். உடனே அதைப் பிடித்து நசுக்கிக் கொன்றிருக்கிறார்கள்.

ஆனால், சிறுமி தொடர்ந்து அழுதபடியே இருந்திருக்கிறாள். சரி, அவளை வீட்டில் கொண்டு விட்டுவிடுங்கள் என்று ஆசிரியர் ஒருவர் கூற,பள்ளிக்கூடப் பணியாளர், சிறுமியை அழைத்துக்கொண்டு அவள் வீட்டுக்குப் போயிருக்கிறார். ஆனால், வீட்டில் அவளின் அம்மா இல்லை. அவர் பக்கத்தில் எங்கோ போயிருப்பதாக அண்டை அயலில் கூறியிருக்கிறார்கள். சரி, நான் போய் உன் அம்மாவைக் கூட்டி வருகிறேன்; இங்கேயே நில் என்று அந்தப் பணியாளர் போயிருக்கிறார். அவர் போய் அந்தச் சிறுமியின் அம்மாவை அழைத்து வருவதற்குள் இங்கே இந்தச் சிறுமி இறந்தே போனாள். அவள் உடல் தேளின் விஷத்தால் நீல நிறமாய் மாறியிருக்கிறது.

அதன் பிறகு ஆயிரம் முறை அழுது புரண்டார்கள். பள்ளிக்கூடத்திற்கு ஒரு நாள் விடுமுறை விட்டார்கள். ஆனால், இவற்றால் எல்லாம் என்ன பயன்?

அந்தச் சிறுமி தன் ஆடையைச் சரிவரச் சோதித்த பிறகே அணிந்திருக்கவேண்டும். அவளின் பெற்றோரும் அதில் கவனம் செலுத்தியிருக்க வேண்டும். ஆனால், இவர்களை விட இந்தச் சிறுமி இறந்ததற்கு ஆசிரியர்களையும் பள்ளிக்கூட நிர்வாகத்தையுமே குற்றம் சாட்ட வேண்டியதாய் இருக்கிறது. தேள் கடித்திருக்கிறது என்று பள்ளிக்கூடத்தில் கண்டறிந்த பின் உடனடியாக அவளை மருத்துவரிடம் அழைத்துச் சென்று தக்க முதலுதவிகள்
செய்திருக்க வேண்டும். ஆனால், ஆசிரியர்கள் சிறுமியை அவள் வீட்டில் கொண்டு விடும் தவறான முடிவை எடுத்துத் தாமதப்படுத்தி இருக்கிறார்கள். இந்த அலட்சியத்தால் ஒரு பச்சிளம் உயிர் அநியாயமாகப் போய்விட்டது.

இங்கு ஆசிரியர்கள், தங்கள் பொறுப்பைத் தட்டிக் கழித்ததாகவே கொள்ளவேண்டியிருக்கிறது. கும்பகோணம் தீ விபத்திலும் 94 குழந்தைகள் அகால மரணம் அடைந்ததற்கு ஆசிரியர்களின் சரியான வழிகாட்டுதல் இல்லாமையும் ஒரு காரணம். பெரும்பாலான ஆசிரியர்களுக்கு ஆபத்தான கட்டத்தில் எத்தகைய முதலுதவிகள் செய்யவேண்டும் என்ற பயிற்சி கிடையாது. இதனால் குழந்தைகளின் உயிருக்கே ஆபத்தாக முடிகிறது.

இதைப் பற்றி நண்பர் ஒருவரிடம் பேசிக்கொண்டிருந்த போது அவர், சில ஆண்டுகளுக்கு முன் நடந்த ஒரு சம்பவத்தைக் கூறினார். அவரின் உறவினர் ஒருவர் வீட்டில் அந்தச் சம்பவம் நடந்திருக்கிறது.

அந்த வீட்டில் கணவனும் மனைவியும் தங்கள் கைக்குழந்தையுடன் வசித்திருக்கிறார்கள். ஒரு நாள் இரவு, தூளியில் தூங்கிக்கொண்டிருந்த குழந்தை, வீரிட்டு அழுதது. அடுத்த அறையில் கணவனும் மனைவியும் இருந்திருக்கிறார்கள். கணவன், மனைவியிடம், 'குழந்தை அழுகிறது; போய்த் தூளியை ஆட்டித் தூங்க வை' என்று கூறியிருக்கிறான். அதற்கு அவன் மனைவியோ, 'ஏன் நான்தான் போகணுமா? நீங்க போகக் கூடாதா? உங்களுக்கு
அந்தக் கடமை இல்லையா?' என்று கேட்டிருக்கிறாள். இப்படியே இருவரும் ஒருவர் மாற்றி ஒருவர் சொல்லிக்கொண்டே இருந்திருக்கிறார்கள். ஒரு கட்டத்தில் 'நீதான் போகணும்; இல்லாட்டா நான் போய்ப் பார்க்கமாட்டேன்' என்று வீம்பாக இருந்துவிட்டார்கள். அங்கேயோ குழந்தையோ, 'வீல் வீல்' என்று அழுது அழுது தானே அடங்கிவிட்டது.

காலையில் உறக்கத்திலிருந்து எழுந்ததும் கணவனும் மனைவியும் குழந்தையை வந்து பார்த்திருக்கிறார்கள். அங்கே அந்தக் குழந்தை இறந்து கிடந்தது. ஏன் என்று பதற்றத்துடன் குழந்தையைத் தூக்கிப் பார்த்தபோதுதான் தெரிந்தது, குழந்தையை விட்டிருந்த தூளியில் ஒரு தேள் இருந்திருக்கிறது. அது கொட்டக் கொட்ட, அந்தக் குழந்தை அழுதிருக்கிறது. ஆனால் விவரம் தெரியாத பெற்றோர்கள் வெட்டி வீம்பின் காரணமாகத் தங்கள் குழந்தைக்குத் தாங்களே எமனாகிவிட்டார்கள். இனி என்னைத் தூக்கவே வேண்டாம் என்பதுபோல் அந்தக் குழந்தை போய்ச் சேர்ந்துவிட்டது.

தேள் என்பது, பாம்பு அளவுக்குக் கொடிய விஷம் உடையது இல்லை. கடித்தவுடன் இறந்துவிடுவார்கள் என்ற நிலை இல்லை. கடித்ததும் உடனே முதலுதவிகள் செய்தால் கடிபட்டவர் பிழைத்துவிட வாய்ப்பு உண்டு. ஆனால், அலட்சியம் என்பது தேளைக் காட்டிலும் கொடியது. அது, இருந்தால் பெருங்கேடு உறுதி.

அன்புக்குரிய நண்பர்களே, இந்த இரண்டு சம்பவங்களைக் கூறியதற்குக் காரணம் உண்டு. தேளிடம் மட்டும் கவனமாக இருக்கவேண்டும் என்பதற்காக இவற்றைக் கூறவில்லை. நான் நிறைய குழந்தைகளைப் பார்த்திருக்கிறேன். மிட்டாய், சாக்லேட், பிஸ்கேட் போன்ற
தின்பண்டங்களைப் பாதி தின்றுவிட்டு மீதத்தைத் தன் சட்டைப் பையிலோ, கால்சட்டை அல்லது பாவாடையின் பையிலோ போட்டுக்கொள்வார்கள். அந்தச் செயல், எறும்புகளுக்கு வரவேற்புப் பத்திரம் வாசித்தது போல்தான். அந்த ஆடைகளை அணிந்திருந்தாலும் கழற்றி வைத்திருந்தாலும் எறும்புப் படை, அவற்றை மொய்த்துவிடும்.

இன்னும் சிலர் எச்சில் பண்டங்களையும் இனிப்புகளையும் சாப்பிட்டு விட்டுத் தங்கள் ஆடையிலேயே தங்கள் கையைத் துடைத்துக்கொள்வார்கள். அதனாலும் எறும்பு எழுச்சியுடன் அணிவகுத்து வரும்.

இன்னும் பலரின் உள்ளாடைகளில் எறும்பு மொய்க்கக்கூடும். பெண்களிள் அதுவும் குறிப்பாகத் தாய்மார்களின் உள்ளாடைகளில் இந்த ஆபத்து அதிகம். பால் சுரந்த ரவிக்கைகளிலும் அக்குளிலும் எறும்புகள் அதிகமாக மொய்க்கும். ஆண்களின் பனியன், ஜட்டி போன்ற உள்ளாடைகளிலும் இந்த ஆபத்து அதிகம் உள்ளது.

உள்ளாடைகள் மட்டுமல்லாமல் எல்லா வகை ஆடைகளிலும் எறும்பு மொய்க்க வாய்ப்பு உண்டு. எனவே எந்த ஆடையை அணியும் முன்னும் அதை நன்கு உதறிய பிறகே அணியவேண்டும். நிறைய பேர், பாதி வழியில் வந்த பிறகு எறும்பு கடிப்பதை உணர்வார்கள். நடு வழியில் எறும்பு ஊசி போடும் போது, நம்மால் ஆடையைக் கழற்றி உதறி அவற்றை வெளியேற்றவும் முடியாது. நாம் அப்போது உண்மையிலேயே இருதலைக்கொள்ளி எறும்பாக ஆகிவிடுவோம்.

உள்ளாடைகள், ஆடைகள் மட்டுமல்லாமல் தொப்பி, ஹெல்மட் போன்றவற்றை அணியும் முன்னும் காலுறை, கையுறை போன்றவற்றை அணியும் முன்னும் நன்கு சோதித்த பிறகே அணியவேண்டும். எறும்பு கடிப்பதால் என்ன பெரிதாய் ஆகிவிடும் என்று நினைக்காதீர்கள். பரபரப்பான சாலையில் இரு சக்கர வாகனத்தை ஓட்டிச் செல்லும்போது நறுக்கென எறும்பு ஊசி போட்டால் எவ்வளவு பெரிய விபத்து நிகழக்கூடும் என்பதை நினைத்துப் பாருங்கள். பேருந்தின் படிக்கட்டில் தொங்கவே கூடாது என்றாலும் அப்படித் தொங்கும்போது எறும்பு கடித்தால் என்ன ஆகும்? மிக முக்கியமான தருணங்களில் எறும்புகூட பெரிய விபத்துகளை உண்டாக்கிவிடக்கூடும்.

எறும்பா, தேளா, அரணையா, பூரானா, கரப்பானா, பாம்பா, கொசுவா, பெயர் தெரியாத பூச்சியா... எது நம்மைக் கடிக்கப் போகிறது என்பது தெரியாது. ஆனால், நாம் கவனக் குறைவாக இருக்கும் நேரத்தை எதிர்பார்த்து இவை அனைத்தும் காத்திருக்கின்றன என்பது மட்டும் நிச்சயம்.

இனி, உள்ளாடை முதற்கொண்டு எந்த ஆடை அணிவதாக இருந்தாலும் நன்றாக உதறிவிட்டுத்தான் அணியவேண்டும். அது, கைக்குட்டையாகக் கூட இருக்கலாம். ஆனால், கவனம் முக்கியம்.

தேளின் விஷக் கொடுக்குகளுக்குப் பலியான அந்த ஆறு வயதுச் சிறுமிக்கு நம் விழிப்புணர்வின் மூலமாகத்தான் நாம் இரங்கல் செலுத்தவேண்டும்.